The Circle stemt tot nadenken

Het veelbesproken boek van Dave Eggers stemt tot nadenken over sociale druk en de vraag in welke mate mensen geneigd zijn er aan toe te geven. Met name in een werksituatie, met een arbeidscontract, hierbij speelt de kracht van het systeem een grote rol. Niet alleen binnen The Circle worden mensen zo gefocust dat ze een vervormd perspectief krijgen en er andere normen en waarden op na gaan houden. Ik las deze week een artikel over corporate zombies met een vergelijkbaar betoog.

Natuurlijk is het boek van Eggers fictie en hij is de eerste om toe te geven dat hij zich niet uitgebreid in internet technologie verdiept heeft. Het gebrek aan onderzoek dat ‘experts’ uit de online hoek  onder meer aangrijpen om het boek te verwerpen in een betoog. In mijn ogen geen reden om de gedachtengang van het boek minder interessant te vinden.

 

 

Een krant, die mis ik zelden.

Ik heb al jaren geen krant meer. Ik ben een nieuwsgrazer. Nu.nl, twitter, Metro, kranten die ik toevallig vind, nieuws lees ik waar ik het tegen kom. Al jaren blijf ik zo prima op de hoogte. Een abonnement hebben we al lang opgezegd, omdat die stapel papier me steeds beschuldigend aanstaarde als ik er niet toe kwam.

Ik miste alleen diepgang en nuance in wat ik las en was enorm blij toen De Correspondent kwam. Het duurde even, het wachten op september en toen was het zo ver. Super goede artikelen, ik las De Correspondent elke dag in het begin. Oké, nu nog maar eens per week. De interesse daalt wel, diepgang overdosis blijkbaar, maar diepgang en nuance zijn binnen handbereik als ik ze wil .

En nu is er Blendle, ook al een feest voor de nieuwsverslaafde. Alle artikelen binnen twee kliks (en wat dubbeltjes – voor zover je daar nog van kan spreken), alerts (handig voor de media professional) en nog social ook. Het enige probleem dat ik zie aankomen is de keuze in september, of ik mijn Correspondent abonnement zal vervangen of niet. Ik mis de krant nu echt niet meer. Behalve als ik aardappels schil of zou verhuizen.

7 Trends in Education – The Next Web Europe 24/4/2014

The keynote of CEO Sanoma Learning John Martin today on The Next Web Europe:

1. From input to outcomes

2. From Mass to Personal

3. From workload to workflow

4. From analogue to digital

5. From data to insights

6. Borderless learning

7. From scarcity to abundance

 

 

Eigenaar van je eigen spullen

Dit jaar is het jaar van de privacy. We beginnen allemaal het gevoel te krijgen dat we meer grip willen op onze virtuele spullen. Nu de cloud groeit en we online steeds meer ‘spullen’ krijgen, beseffen we dat we er wel controle over willen.

Grote bedrijven en merken wekken vertrouwen, tot ze boven een bepaalde maat groeien. Je kunt betogen dat ze een te groot monopolie krijgen, maar het draait eigenlijk om het gevoel. Google is overal en dat voelt onbehagelijk. Facebook koopt Whatsapp en we voelen dat het te veel grip over onze online aanwezigheid krijgt.

‘Free is a lie’ betoogde Aral Balkan vandaag tijdens The Next Web. Voor Facebook, Google, Microsoft, zijn we het product niet de klant. Als we willen ontgooglen of ontfacebooken zijn we veroordeeld tot producten waarvan de gebruikerservaring dus danig slecht is, dat we afhaken.

Daarom ontwikkeld hij de Indie Phone. Die wil ik wel, maar helaas is die er pas over twee jaar. Nog even geduld dus. En je online identity goed blijven managen. 

De weg naar Straet View

In januari kwam One Big Agency met de voorstellen voor De Atlassen campagne. Veel mooie ideeën, waarvan we er een aantal om praktische redenen niet kozen.

Het Straet View idee, daar gingen we mee verder. Het soort idee, waarvan je je afvraagt waarom niemand het nog gedaan heeft. Waarvan ze zich bij OBA gelijk afvroegen of het al bestond en koortsachtig gingen Googlen.

Aan elk goed idee kleven mitsen en maren en de kunst is je daar niet te veel door af te laten leiden als je tot uitvoering wil komen. Het idee werd intern ook goedgekeurd. Online developer van INTK haakte aan en begon met bouwen.

Krappe deadlines, technische en conceptuele uitdagingen ten spijt, kwam vorige week de testversie. Extra teksten, aanvullingen, verbeteringen het is altijd weer een klus om ze te verzamelen. De developers gingen er mee aan de slag.

Na zoveel weken aan een project, ben je het gevoel van het eerste idee kwijt. Was het echt een goed idee? Gaat het aanslaan? Zijn keuzes die we maakten tijdens het realiseren van het concept de juiste? Want hoe goed een idee ook is, in de executie kan het totaal misgaan.

Vandaag wisten we het! Het werd spontaan opgepakt door Parool online en kreeg vandaag totaal 243 likes en 138 shares via de Parool pagina en de pagina Het Scheepvaartmuseum, meer dan vele ander post afgelopen week. Mooie reacties, we kunnen tevreden zijn, ik lees ze nog een extra keer door…

Blendle uitnodiging binnen.

Ik houd het kort vanavond. Mijn blende uitnodiging is binnen, voel me als een kind in een snoepwinkel. Welk artikel moet ik kiezen? Wordt vervolgd.

Unwanted Linkedin Invitations (ULI’s)

We krijgen ze allemaal volgens mij en steeds vaker. Linkedin uitnodigingen van mensen die je nog nooit ontmoet hebt. Ik heb er inmiddels 100+ in mijn inbox. Het vermoeden begint bij mij te reizen dat ze niet alleen ongewenst zijn bij de ontvanger, maar ook bij de zender.

Waren het eerst vage types, die ik ervan verdacht wanhopig op zoek te zijn naar ‘iets’, inmiddels zijn het mensen zoals jij en ik. Er kunnen drie redenen zijn:
– of de normen op linkedin vervagen langzaam en het wordt ‘bon ton’ om iedereen die je aardig of interessant lijkt, gewoon maar uit te nodigen,
– of er komen steeds meer mensen op Linkedin die niet zo handig zijn met hun muis of duim,
– of Linkedin is zelf aan het koppelen geslagen.

In het laatste geval maak ik me zorgen: wie heeft van mij een ULI ontvangen?

Link  naar tips van de community

Nemo is Vine

Als ik Nemo binnenloop voel ik me altijd even alsof ik een Vine binnenstap. Gelukkig went het snel.

Ook proberen? Zie vine nemo

Fotograferen is niet meer wat het geweest is.

Foto’s zijn gratis. En we weten allemaal wat daar het gevolg van is, heel erg veel foto’s, mislukte foto’s en ook heel veel mooie foto’s. Een van de meest interessante aspecten hiervan is dat de foto kiezen, bewerken en gebruiken veel belangrijkere aspecten geworden zijn van fotografie dan ze ooit waren.

Dat is een van de redenen waardoor het Horizons project van  Bruno een interessant en mooi project is. (Zie de blogpost van 21 januari)

Vorige week ‘maakte’ ik een geslaagde foto bij Hotel New York in Rotterdam. Dat maken gebeurde in 4 fases: 1. fotograferen (twee foto’s van hetzelfde) 2. foto kiezen 3. foto bewerken 4. foto plaatsen op Instagram om vervolgens gepind te worden door Hotel New York. Toch cool!

Eer en geweten versus bravoure en focus. Paradoxen?

2014 is het jaar van de privacy, of het gebrek er aan. Dat weten we nu al, maar hoe gaat dat zich ontvouwen in de keuzes die we maken online? De achtergrond is de veranderende wereld, waarin het onduidelijk is wat we vasthouden en verliezen, want de druk op bestaande instituten, zoals overheden, uitgevers, banken, ook de wat minder oude zoals facebook en Google, is groot.

De ongrijpbaarheid van de wereld om ons heen en het effect ervan op hoe mensen naar ons kijken, of hoe we naar onszelf kijken, is de meest complicerende factor van het privacy  vraagstuk. En dus hebben deze twee thema’s een belangrijke interactie met elkaar

Want hoe weten we hoe onze acties en gedachten van vandaag beoordeeld gaan worden in een toekomstig perspectief. We veranderen van mening, krijgen nieuwe inzichten, maken keuze op basis van wat we nu weten. Waarden worden anders, systemen staan onder druk, macht verschuift en daarmee is het extra belangrijk om te controleren wat anderen wel en niet van ons zien.

Het belangrijkste is daarbij om te beseffen dat we keuzes maken in het moment, zonder te weten hoe onze mening veranderd in de wereld van morgen. Weten wat onze waarden en normen zijn, wie we zelf zijn, wat onze belangen zijn en wat we eigenlijk willen tonen wordt cruciaal. Beseffen dat we handelen, ons uiten en relaties onderhouden, naar eer en geweten van dit moment, is dat wat ons staande houdt en behoedt voor al te veel spijt.

De kunst is nu om in de kakofonie van ideeën, meningen en de maalstroom van gebeurtenissen die ons wereldbeeld beïnvloeden, onszelf te blijven (zien). Wat ligt er op de bodem van het  water als het niet meer troebel is en rimpelingen zijn verdwenen.

Aan de andere kant zijn het  toch de beste resultaten en veranderingen tot stand komen door focus (wat soms vanzelf tot tunnelvisie leidt) en bravoure. En je niet te veel aantrekken van wat anderen van zouden kunnen je denken. Want uiteindelijk is het heel simpel: je kunt beter spijt hebben van wat je wel gedaan hebt, dan van dat wat je hebt nagelaten.

(Wat overpeinzingen naar aanleiding van het essay van Andrew O’Hagan, een van de stukken aanbevolen door de Correspondent dit weekeind. )