Desksurfen deel II: Symbaloo

Afgelopen dinsdag was mijn werkplek bij Symbaloo in Delft. Wat meteen opviel was het contrast met LiveHouse: er werken alleen maar mannen. Ik was al gewaarschuwd voor programmeurshumor. Maar ik houd wel van geeks, dus dat leek me geen probleem.

Van manager Sander Vessies kreeg ik een korte rondleiding. Het grappige van internet bedrijven vind ik ondermeer dat ze met een klein team, mondiaal bereik hebben. Symbaloo is gehuisvest in een mooi oud pand in Delft, maar daarnaast ook aan de westkust van de VS.

Het bedrijf biedt voor iedereen een eigen online startpagina. Ze hebben inmiddels een app voor verschillende mobiele telefoons en tabloids. Het bedrijfje levert ook white label oplossingen aan scholen, ook in de US. Dat biedt veel kansen in een enorme markt, dus ik ben benieuwd hoe groot ze gaan worden.

Anders dan bij de LiveHouse, krijg ik niet eerst een rondleiding langs het koffie apparaat. Nee, we beginnen gelijk een geanimeerd inhoudelijk gesprek over de doelgroepen van Symbaloo en het profiel van de gemiddelde gebruiker. Daarna komt de koffie, die overigens prima smaakt.

Vlak voor de lunch komt er iemand langs met de vraag: “Willen jullie nog wat van Bram?” Dinsdag is blijkbaar snackbar dag. Maar gelukkig gaat er ook nog een collega langs de supermarkt. De lunch is er gezellig en nog beter is het potje tafelvoetbal erna. Ik durf niet mee te doen, want als je met 10 punten verliest moet je onder de tafel door kruipen. Mijn kamergenoten verliezen van de buren, maar gelukkig blijven ze gezellig.

Van programmeurshumor heb ik niets gemerkt, maar gelukkig wel gesprekken gehoord die ik net niet helemaal begreep over ITachtige webdingen. Ook heb ik veel werk kunnen verzetten. Eind van de dag wachte mij een heerlijke wandeling naar het station door het zonnige centrum van historisch Delft. De mannen van Symbaloo hebben dan hun dagelijkse Skype gesprek: met hun collega’s aan de andere kant van de wereld in Silicon Valley.

Desksurfen deel I: Live Online Events

Maandag mocht ik desksurfen op de werkplek van Gerdie, de eigenaar van LiveOnlineEvents in het pand van LiveHouse. Haar kamergenoot Marloes is ook op vakantie, wel ongezellig. Maar mijn doel vandaag is weer goed op gang komen na de vakantie. Met uitzicht op de tuin maar wel tussen de hard werkende mensen moet dat lukken!

Wat is desksurfen? Een andere werkplek zoeken, waar je met je laptop op de wifi aan de slag kan in ruil voor de waarde die je terug kan of wil geven. Mijn vorige desksurf ervaring was toen Bruno Elshout bij mij kwam desksurfen. Hij bracht in ruil voor de werkplek ingredienten voor pannenkoeken mee. Ik bakte de pannenkoeken en in ruil daarvoor maakte hij een mooie profiel foto van mij.

Deze werkplek zit bij LiveHouse, in Leiden. LiveHouse is mijn favoriete evenementen bureau. Waarom? Omdat ze begrijpen dat een evenement moet passen in de context. En ze helpen je een evenement neer te zetten dat een krachtige interventie is, waarvan het positieve effect nog een tijd voelbaar blijft. Dat doen ze door soepel samen te werken en flexibele in te spelen op je behoeften als klant. Klinkt misschien wel erg lovend, maar ik overdrijf niet.

Vandaag mag ik ervaren hoe het er achter de schermen toe gaat. En ik had me voorgenomen om daar een interessante blog over te schrijven. Maar ja, wat dan? Want het is er zo leuk als je verwacht. Hard werkende gezellige mensen, samen buiten aan de lunchtafel, grappen en persoonlijke weekeindverhalen. Dezelfde positieve sfeer die ik al geproefd en in de samenwerking. Niets spannends om een blog over te schrijven.

Maar eigenlijk wel… want hoe uniek is deze plek in Leiden met deze fijne werksfeer? Ik mag vaker terugkomen. Gelukkig! En dat zeiden ze voordat ik dit schreef.

Mijn schoenenwinkel wordt nooit als Zappos

Er is een schoenenwinkel in de Jordaan waar ik al jaren kom, het was de eerste winkel waar ik uit meer dan 2 kleuren flatjes kon kiezen. Er was ook een periode dat ik er niet meer heenging. Ik was uitgeweken naar nieuwe grote matenwinkels voor schoenen, ze hadden me weggejaagd door hun vijandige houding.

De eigenaar van de winkel heeft net als ik schoenmaat 45 en ze runt de winkel met haar moeder. Ik ben geïntrigeerd door de manier waarop ze met elkaar en klanten omgaan. In het begin praatten alleen snauwend tegen elkaar, en toen ik een keer met mijn vier zussen op ‘zussendag’ binnenkwam, was het zeer duidelijk dat we met teveel waren. Dat was voorlopig de laatste keer dat ik er kwam.

Jaren later was ik toevallig in de buurt en ben ik er toch maar weer eens gaan kijken. De houding tegenover elkaar en tegenover de klanten was veranderd. Het leek alsof ze een cursus gedaan hadden. Dat maakt het toch prettiger om er te zijn en kom ik er wel weer vaker.

Ook vandaag was ik er. De moeder heeft een bijna te serviele houding, ook tegenover haar dochter. Maar toen er een meneer de winkel binnenkwam, viel dit laagje dienstbaarheid gelijk van haar af. Hij liep door naar de balie, terwijl zij een aantal keren vroeg: ‘ Kan ik u helpen.’  Snel werd ze geïrriteerd, omdat hij niet haar aansprak, maar haar voorbij liep richting haar dochter aan de balie. Waarom negeerde hij haar??? Hij bleek haar niet te verstaan, want vroeg in het Engels: ‘Can I buy a smal plastic bag?’

Dat was te veel: het idee alleen al dat hij haar eerst negeerde en vervolgens een plastic zak wilde kopen!? Zij kon toch niet weten dat hij Engels sprak!? De meneer vertrok weer, schijnbaar onaangedaan. Schoenen verkopen wil ze wel, maar de mensen in de winkel helpen….? Geen Zappos dus…