Heeft schoonheid een plek in organisaties?

In een in 2011 afgerond onderzoek naar de beleving van van schoonheid in Nederland werd de vraag gesteld naar de mate waarin het werk dat men deed een bijdrage leverde aan de schoonheid in het eigen leven. Ongeveer 50% van de deelnemers gaf aan dat dit het geval was. (Een percentage dat in de UK op 27% ligt!) De beleving van schoonheid gaat dus verder dan alleen natuur, cultuur, kunst of mode en blijkt ook een sterke relatie met werk te hebben. Het gaat over wat ons als mens (en dus ook als medewerker) ten diepste raakt.

Rond 2007 startte ik dit onderzoek als vrij project, naast de communicatieonderzoeksprojecten die ik voor opdrachtgevers coördineer. Ik was persoonlijk geïnteresseerd in de vraag naar hoe nu eigenlijk het verschijnsel ‘schoonheid’ wordt beleefd.  Ruim zeven jaar verder, is wat ‘Project Beauty’ is gaan heten in drie landen uitgevoerd (Nederland, de UK en Ierland). Ruim 3.500 mensen hebben hun kijk op het bijzondere fenomeen gedeeld door een online vragenlijst in te vullen.

Wat schoonheid precies is, verschilt van mens tot mens en dus ook van medewerker tot medewerker. Het zijn de onzichtbare lijnen die ons binden en die belangrijker en sterker zijn dan de muren van functiebeschrijvingen of afdelingen. Een manager die een vaag bekende medewerker op straat tegenkomt zal hem misschien vriendelijk groeten, maar treffen zij elkaar als gepassioneerde vissers onverwacht tijdens een viswedstrijd langs een rivier, dan ontstaan er ineens hele nieuwe banden. Als twee medewerkers van hetzelfde bedrijf elkaar ontmoeten bij een postzegelbeurs, is het mogelijk dat er een gesprek op gang komt dat nooit binnen de muren van het bedrijf zou zijn ontstaan.

Hoe leuk zou het zijn als we ook binnen een organisatie wat vaker konden laten zien dat we meer dan alléén de manager, de secretaresse of de ICT-er zijn? Als blijkt dat we op het werk los van onze functie een ‘zielsverwant’ hebben die een passie met ons deelt. Als het zo nu en dan even kan gaan over andere waarden dan deadlines en targets. Dan heeft schoonheid toch ook een plekje gevonden op de werkvloer.

Als niet alles in het teken van werk staat, blijkt dat niet alleen goed voor de medewerkers, maar ook voor de organisatie. In 2012 publiceerde Harvard Business Review een nummer met op de cover: “The Value of Happiness. How employee well-being drives business profits.” Gelukkige medewerkers leiden tot beter presterende organisaties: een typisch voorbeeld van een win-winsituatie.

Dit pleit er voor om bij een samenwerking met andere organisaties, in het kader van sponsoring, ook heel goed te kijken of er een match is met de passies van medewerkers: “waar worden zij warm van?” Bijvoorbeeld: Een energiebedrijf dat een internationaal bridgetoernooi wil sponsoren ziet dan hopelijk net op tijd dat het grootste deel van haar medewerkers waarschijnlijk meer heeft met klaverjassen. Zo wordt er breder gedacht dan alleen strategisch, waardoor een eventuele samenwerking niet alleen over de positionering van de organisatie gaat, of over het ‘kietelen’ van het relatienetwerk. Dan kan maatschappelijke betrokkenheid de organisatie op meerdere niveaus verder helpen en verbinden met de omgeving.

Gastblogger: Marius Hogendoorn

Deze post staat ook op http://www.waardenmaken.nl Een blog over samenwerkingen tussen commerciële en non-profit organisaties.

Helaas, geen daguerrotypie.

In een doosje dat ik ook in de erfenis van mijn tante vond, zaten oude foto’s op een soort plaatjes. Volgens collega Bart, zouden dit daguerrotypie kunnen zijn. We hadden het er over in Het Scheepvaartmuseum. Sarah Keijzer, conservator fotografie, legde mij uit wat een daguerrotypie is. Om een foto te maken wordt een gepolijste, verzilverd koperen plaat gebruikt. Deze uitvinding van Louis Daguerre was een belangrijke stap in de ontwikkeling van de fotografie.

Thuis bekeek ik de inhoud van het doosje en helaas, de foto’s bleken gewoon op een soort karton te zitten.  Ik heb geen daguerrotypie, maar wel weer wat geleerd!

Eer en geweten versus bravoure en focus. Paradoxen?

2014 is het jaar van de privacy, of het gebrek er aan. Dat weten we nu al, maar hoe gaat dat zich ontvouwen in de keuzes die we maken online? De achtergrond is de veranderende wereld, waarin het onduidelijk is wat we vasthouden en verliezen, want de druk op bestaande instituten, zoals overheden, uitgevers, banken, ook de wat minder oude zoals facebook en Google, is groot.

De ongrijpbaarheid van de wereld om ons heen en het effect ervan op hoe mensen naar ons kijken, of hoe we naar onszelf kijken, is de meest complicerende factor van het privacy  vraagstuk. En dus hebben deze twee thema’s een belangrijke interactie met elkaar

Want hoe weten we hoe onze acties en gedachten van vandaag beoordeeld gaan worden in een toekomstig perspectief. We veranderen van mening, krijgen nieuwe inzichten, maken keuze op basis van wat we nu weten. Waarden worden anders, systemen staan onder druk, macht verschuift en daarmee is het extra belangrijk om te controleren wat anderen wel en niet van ons zien.

Het belangrijkste is daarbij om te beseffen dat we keuzes maken in het moment, zonder te weten hoe onze mening veranderd in de wereld van morgen. Weten wat onze waarden en normen zijn, wie we zelf zijn, wat onze belangen zijn en wat we eigenlijk willen tonen wordt cruciaal. Beseffen dat we handelen, ons uiten en relaties onderhouden, naar eer en geweten van dit moment, is dat wat ons staande houdt en behoedt voor al te veel spijt.

De kunst is nu om in de kakofonie van ideeën, meningen en de maalstroom van gebeurtenissen die ons wereldbeeld beïnvloeden, onszelf te blijven (zien). Wat ligt er op de bodem van het  water als het niet meer troebel is en rimpelingen zijn verdwenen.

Aan de andere kant zijn het  toch de beste resultaten en veranderingen tot stand komen door focus (wat soms vanzelf tot tunnelvisie leidt) en bravoure. En je niet te veel aantrekken van wat anderen van zouden kunnen je denken. Want uiteindelijk is het heel simpel: je kunt beter spijt hebben van wat je wel gedaan hebt, dan van dat wat je hebt nagelaten.

(Wat overpeinzingen naar aanleiding van het essay van Andrew O’Hagan, een van de stukken aanbevolen door de Correspondent dit weekeind. )

De uitdaging van werkwoorden en tafels.

Tot voor kort dacht ik dat ik werkwoorden en tafels niet goed geleerd had op school. Het gaat nooit vanzelf, d’s en t’s. Zelden zie ik zonder het toepassen van ezelsbruggetjes hoe een twijfelgeval moet eindigen.

Schandelijk vinden sommige mensen dat en als communicatieadviseur is dat op z’n minst onhandig. Niet iedereen heeft door dat het inzicht en de vaardigheid in te schatten hoe je kennis, houding of gedrag van mensen beïnvloed, duidelijk iets anders is dan correct spellen.

Toen mijn kinderen tafels gingen leren heb ik ook geoefend. Alle vier hebben ze inmiddels hun tafeldiploma en ik weet nog steeds niet uit mijn hoofd hoeveel 7×8 is. Het oefenblad hangt bij ons op alle twee de WC’s.

Door alle aandacht die er tegenwoordig voor leerstoornissen ontdekte ik het patroon. Ik kan niet automatiseren. Een behoorlijke uitdaging als je zoveel teksten produceert als ik op een dag, maar toch prettig om te weten. Verder heb ik geen afwijkingen 😉

Desksurfen III: Groen Links Leiden

Eline Levering nodigde mij uit om te komen desksurfen in de Burgsteeg. Groen Links heeft er de maand voor de verkiezingen haar ‘campagnewinkel’. Eline is zelf niet aanwezig, maar Pieter Kos bewaakt de winkel. Hij is fractievoorzitter in Leiden en ik volg hem al behoorlijk lang op Twitter. Leuk om hem nu eens in het echt te ontmoeten!

Pieter legt me uit wat de campagne insteek is van Groen Links. Kort gezegd: inzoemen op de link tussen de landelijke politiek en de lokale belangen.  Groen Links staat bij 30% van de kiezers op de 2^e plaats, begrijp ik van Pieter Kos. Ook bij mij, moet ik bekennen. Ik vraag me daardoor weer eens af of het  concept van één stem uitbrengen op één partij eigenlijk niet achterhaald is. Wie is het nu volledig eens met een partij? Een meerstemmen stelsel zorgt volgens mij voor minder polarisering, want het vervreemden van de kiezers van een andere partij heeft wel consequenties.

Edgar van de Burgt is vandaag als vrijwilliger aanwezig in de campagnewinkel. Hij is net terug van een lange reis en heeft nu de tijd om zich voor zijn partij in te zetten. Ondertussen zoekt hij naar een nieuwe baan, bij voorkeur in de Public Affairs. Hij vertelt me meer het vinden van de doelgroep.  In steden hebben we ‘bakfietsen’ en ‘gesloten luiken’. Waarbij de Groen Links stemmer dus eerder op een bakfiets te vinden is, dan achter een gesloten luik. Een beetje kort door de bocht, hoe ik het nu uileg, maar een dergelijke manier van kijken kan volgens mij goed werken bij het herkennen van de potentiële Groen Links stemmer.

Als Edgar voor de winkel gaat zitten in de steeg, komt er al gelijk meer aanloop. De zwevende kiezer, maar ook Groen Links stemmers van het eerste uur spreken hem aan of lopen binnen. Of moet ik het in het laatste geval hebben over PPR of CPN stemmers? Het doet me realiseren dat Groen Links eigenlijk nog niet zo oud is. Althans, voor een politieke partij. Toch zijn ze er bij mij in geslaagd een duidelijk beeld neer te zetten waar ze voor staan. En de PPR, PSP of de CPN, die lijken wel 50 jaar geleden en niet ‘maar’ 20.

Om 17.00 sluit de winkel, vanavond is er een fractievergadering en ik begrijp goed dat Pieter tussendoor ook nog even wil ‘luchten’. Politiek kost erg veel tijd, zeker in deze periode. Ik heb zelf nog best wat werk verzet en tussendoor erg leuke interessante gesprekken gehad. Groen Links heeft absoluut mijn sympathie. Ik wil een kiesstelsel waarin ik drie stemmen voor en drie stemmen tegen kan verdelen over verschillende partijen. Dan worden dat er waarschijnlijk twee voor D66 en een voor Groen Links en de tegenstemmen laten zich raden. Zou dat eigenlijk werkbaar zijn?